Lunch na wysokościach

Zanim zacznę chciałam tylko korzystając z przywileju prowadzenia tego bloga napisać jedną rzecz - fajnie by było, gdyby część osób tak mocno krytykujących jakikolwiek wybór inny od Kanady zdali sobie sprawę z tego, że gdzie indziej też może być fajnie, i że skoro Wam jest tutaj super dobrze, to nie znaczy, że wszystkim będzie :)

Jak już wspominałam, wczoraj wybraliśmy się zjeść lunch w restauracji w CN Tower. Cała oferta była częścią Winterlicious, czyli akcji trwającej od 28go stycznia do 10go lutego, kiedy to uczestniczące restauracje oferują swoje ograniczone menu za znacznie niższe ceny niż zwykle. Z tego co wiem, jest też Summerlicious, z którego też na pewno skorzystamy. 

W ten weekend zamknięta była najbardziej uczęszczana część głównej (jednej z trzech - nie mogłam się powstrzymać ;)) linii metra, co w niektórych komentarzach w sieci urastało momentami do zamachu na wolność mieszkańców Toronto :) Może się tak wystraszyli, że gdzieś będą musieli iść. Na szczęście większość zareagowała normalnie, czyli ze zrozumieniem, ze kiedyś prace naprawcze trzeba wykonać. O dziwo TTC spisało się rewelacyjnie - na stacjach skrajnych, na których "kończyło" się metro były stada pracowników informujących o sytuacji i kierujących do zastępczych autobusów. Jak zobaczyliśmy kolejkę, to w pierwszym odruchu zaklęliśmy, ale okazało się, ze nie tylko wpakowywanie ludzi szło sprawnie, ale zaraz podjechał następny, więc bez żadnego problemu dostaliśmy się tam gdzie zamierzaliśmy. 

CN Tower była do 2007 najwyższą wolnostojącą budowlą na świecie. Poniżej pokazane jest wnętrze kosza zerżnięte z Wikipedii :)

Wynika z powyższego, że nasz lunch pochłanialiśmy na wysokości 346 metrów. Pięć metrów wyżej znajduje sie restauracja wykonująca pełny obrót co 72 minuty Nieco niżej jest szklana podłoga (Glasboden na rysunku), na którą weszłam z dużym oporem i aż mi się ręce spociły. Efekt wydaje się taki se, jak się ogląda zdjęcia, jak się nad tym stoi, to jest mniej luzacko :) W wieży jest 2759 stalowych stopni, dostępnych jest 1769, po których grupy szaleńców wbiegają na górę podczas corocznej imprezy charytatywnej :) Nie są natomiast dostępne na co dzień. Wikipedia informuje również, że wieża skłania do bicia rekordów, z których chyba najbardziej urzekło mnie spadanie po schodach (1h 51minut) oraz najdłuższe jodłowanie (7h 29minut).

Wjechaliśmy na górę, posadzono nas przy stoliku, po czym rozpoczęliśmy fotografowanie i napawanie się widokiem, który prezentował się bardzo ciekawie dzięki naprawdę pięknej pogodzie.

Tak wygląda najściślejsze centrum:

To widok na północną część miasta i przypadłości - czarne kółeczko to nasze miejsce :) No kawałek do centrum mamy ;)

Tu mamy wyspy, na które chcemy się wybrać na wiosnę i trochę przymarzniętą zatokę:



Widok na wschodnią część Toronto i przypadłości:



Lotnisko na wyspie i startujący samolot (powodzenia w szukaniu go na zdjęciu ;))



Część zachodnio-północna:



Prawie jak dwa miasta przedzielone ulicą :)



Widok w dół...



CN Tower z poziomu ziemi, na tle pięknego nieba, nie poprawianego Photoshopem.



A w naszym menu znalazło się:
Przystawki
1. Krem z dyni z orzechami pecan
2. Wędzony łosoś z kozim serem z ziołami, szparagi i zielenina :)




Główne danie:
1. Kiełbaska z wieprzowiny cebulowej z koprem włoskim, z sałatą i pasternakiem. Sos był bodajże miodowo-lawendowy (???)
2. Pstrąg tęczowy z warzywem, którego nie znam i sosem cytrusowym. I pyry :)




Deser:
1. Jabłkowy crumble (nie mogę wymyślić polskiej nazwy) z lodami i cynamonem.
2. Rabarbar w dobrym sosie ;) oraz waniliowa pianka. Taka śmietanowo puddingowa. Z jeżyną :)




Panu Koali, jak widać, smakowało :)



Całość kosztowała 34$ :)