Montreal, Ottawa i coś po drodze - część 3. Coś Po Drodze

No i nadeszła chwila smutna, chwila pożegnania... Ale nie oznaczało to, że zamierzaliśmy tak po prostu wsiąść w auto i wrócić do Toronto! Parę atrakcji zostało przygotowanych na drogę powrotną, która ponownie została upiększona pozytywną pogodą. Ponieważ wyjeżdżaliśmy wcześniej niż to było w planie, postanowiliśmy odwiedzić Bon Echo Park, w którym znajdują się klify określane mianem kanadyjskiego Gibraltaru.
GPS postanowił, że nie pojedziemy autostradą, więc zamiast wjechać na drogę nr 7, skierowaliśmy się na boczne dróżki mając nadzieję na dobre widoki.

Jechaliśmy prawie pustymi drogami, które jakościowo nie należały to najbardziej zadbanych, podejrzewam, że są ostatnie w kolejce do naprawy po zimie. Ale były momenty zupełnie przyzwoite. Na jakimś odludziu w pewnym momencie zobaczyliśmy łopoczącą polską flagę :)

Odwiedziliśmy też Polskę przy okazji :)

Tak wyglądała droga przez większość czasu:

Jak się lasy kończyły, okazywało się, że za nimi jest woda:

Droga potrafiła jednak wyglądać też tak:

Było jednak warto się pomęczyć, bo widoki cały czas dawały radę:

W końcu dotarliśmy do Bon Echo Park i tu zaczęły się małe schody - sezon jeszcze się nie zaczął, więc nikogo nie było, a my nie mieliśmy pojęcia gdzie owego Gibraltaru szukać. Pojechaliśmy na wyczucie w kierunku jeziora i trafiliśmy w dziesiątkę!

Kolejnym przystankiem była Marmora i wieeelka dziura w ziemi, wypełniona przepiękną niebieską wodą, a kawałek dalej odwiedziliśmy Peterborough i słynną śluzę.

Wielka dziura z wodą to nic innego jak stara kopalnia rudy żelaza. W 1820 "żelazny magnat" Charles Hayes rozpoczął tu budowę kopalni, zakładu i wytapialni (kurde, nie wiem jak to się fachowo nazywa) żelaza. Niedługo po tym Marmora oraz Blairton stały się liderami w krajowej produkcji żelaza. Problemem jednak był transport, więc w momencie ukończenia budowy kanałów wzdłuż rzeki St. Lawrence, dni kopalni były policzone. No, prawie. 

W 1949 roku badania aeromagnetyczne ujawniły magnetyczne anomalie na wschód od Marmory. Odwierty szybko ujawniły istnienie rudy długiej na 700 metrów i głębokiej na 150m, niestety na niej leżało 45m kamienia wapiennego. W 1951 Bethlehem Steel Company zabrało się za usuwanie wapnia i już niedługo wydobywało z dziury miliony ton "magnetycznej rudy" rocznie (to jest cytat - jak ktoś się zna i może potwierdzić, że powyższe stwierdzenie ma sens, będę wdzięczna :)) Pokłady skończyły się w późnych latach 70tych, zostawiając tę oto urokliwą dziurę:

W planach mieliśmy też odwiedzenie Peterborough i zobaczenie na własne oczy słynnej podnośnej śluzy windowej. Jeśli dobrze rozumiem zasadę działania takie śluzy, ona podnosi łódki i je przenosi nad różnicą poziomów.

Zbudowano ją w 1904 roku i w tamtych czasach imponowała wielkością i myślą techniczną - podnosi się na wysokość 19,8m, podczas gdy na początku XXw regułą były 2m. Dziś oczywiście nie jest niczym wyjątkowym :) Ponieważ jesteśmy w Kanadzie, nie jest zaskoczeniem, że w zimie jeździ się na łyżwach po zamarzniętym kanale. 

Okazało się też, że Peterborough jest całkiem blisko Warszawy ;)

I to był koniec naszych planów na długi weekend. Jeśli kogoś interesowały by koszty:
- razem zrobiliśmy jakieś 1200km
- wynajem auta w Thrifty dollar - $110
- benzyna - ok. $130
- noclegi w Econo Lodge z koalową zniżką - $142
- bilety w Muzeum Lotnictwa - $9 od osoby

Cała trasa:

Spokojnie wróciliśmy do domu, mając już milion planów na następne wolne dni. Z żalem oddaliśmy srebrną strzałę, obiecując sobie, że jeszcze się kiedyś spotkamy ;) Najprawdopodobniej w tę niedzielę, bo planujemy wypad na zachód od Toronto, o czym na pewno opowiemy :)

Jak widać na załączonym obrazku, wracaliśmy w zdecydowanie dobrych humorach:

Ciąg dalszy na pewno nastąpi :)