I kawałek dalej na zachód...

 ... czyli ciąg dalszy wycieczki. W planie był zaszyfrowany grób, więzienie w Woodstock i most w Londynie. Wprawdzie Londyn nie wypalił, ale za to zmodyfikowaliśmy koniec dnia, więc wyszliśmy na zero, a może nawet na plus :)

Kawałek za Kitchener jest miasteczko Wellesley - kierując się na północ, 3 km za nim znajdziemy, jeśli będziemy wolno jechać i uważnie się rozglądać, cmentarz pionierów zwący się Rushes. Że się tak nazywa musicie nam wierzyć na słowo, bo nazwy nigdzie nie ma, sam cmentarz już od dawna nie jest używany, a przed nim stoi brama nie połączona z niczym. W sumie trafiliśmy tam tylko dlatego, że wiedzieliśmy o owych 3 km.
Na cmentarzu natomiast jest ciekawostka - zaszyfrowany grób:

Grób wymyślił i postawił Samuel Bean, lokalny lekarz. W 1865 roku poślubił Henriettę Furry, która jednak zmarła 7 miesięcy później. Z drugą żoną też nie miał szczęścia - Susanna Clegg przeżyła niewiele dłużej. Postanowił postawić im nagrobek ze specjalną dedykacją, która stała się lokalną atrakcją. W 1982 drugim roku wykonano duplikat nagrobka, ponieważ oryginał powoli przestawał być czytelny. Zresztą wiele nagrobków na Rushes jest mało czytelna, bowiem większość z nich pochodzi z przełomu XIX/XX wieku. Życzę powodzenia w odczytywaniu dedykacji, mnie się to nie udało, ale nigdy nie byłam dobra w kryptografii :))) Podpowiem tylko, że należy zacząć od siódmej kolumny od lewej i siódmej litery od góry i, jak się łatwo można domyślić, pierwsze słowa to "In memoriam". Dajcie znać, czy się komuś uda! :)

Oprócz grobów były też fiołki, te same co zdobią obecnie bloga. Były też białe, ale trochę było nam głupio latać po całym terenie z aparatem, bo przy jednym z grobów siedziała dwójka motocyklistów i nie wiedzieliśmy, czy to wypada.

Skierowaliśmy się w kierunku Woodstock, gdzie chcieliśmy zobaczyć byłe więzienie i straszącą przy wejściu pośmiertną maskę. Woodstock okazało się być miasteczkiem o przeuroczym centrum pełnym starych, zadbanych, historycznych budynków. Jednym z nich było właśnie byłe więzienie:

Do 1850 roku Ontario wyewoluowało w kierunku systemu hrabstw i każda stolica hrabstwa musiała wybudować sąd, coś w rodzaju urzędu stanu cywilnego i więzienie. W 1849 roku z dystryktu londyńskiego wycięto hrabstwo Oxford, którego stolicą zostało Woodstock. Postawiono imponujący sąd z równie imponującym więzieniem, aczkolwiek nie sądzę, żeby mieszkańcy owego tę wspaniałość doceniali ;) Na pewno nie miała ona znaczenia dla pierwszego straconego więźnia, Thomasa Cooka, który nie należał do miłych panów - karę śmierci przez powieszenie dostał za śmiertelne pobicie swojej żony. W całej sztuce wieszania kluczowe jest dobranie odpowiedniej długości liny - jak będzie za krótka, skazaniec będzie po prostu dyndał aż się udusi, w przypadku za długiej, ciężar ciała spowoduje taki rozpęd, że głowa się urwie. Tak się też stało z Thomasem Cookiem, któremu pośmiertnie wykonano maskę (nie wiedzieć po co), która (nie wiedzieć czemu) witała odwiedzających sąd i nadal wita odwiedzających siedzibę bodajże zarządu zdrowia (Board of Health). 

Następnym punktem wycieczki miał być most w Londynie, ale pojawiła się tu mała przeszkoda. Po pierwsze nie mogliśmy go znaleźć jadąc autem, a potem doszliśmy do wniosku, że może się on znajdować w Fanshawe Pioneer Village, ale okazało się, że wstęp by nas kosztował ponad $20, a nie wiedzieliśmy co to jest, czy chcemy to zobaczyć, no i czy mamy na to czas, bo wycieczka nie była planowana na długie zostawanie w jednym miejscu. W tym układzie zrezygnowaliśmy, zapamiętując, że trzeba tę atrakcję przegooglować i najwyżej wrócimy. Poźniej mi się przypomniało, że w pobliżu mamy Black Creek Pioneer Village, o czym pisała Kobietpracująca na blogu Ekipy z Downtown, więc na razie to jest nasz priorytet (głownie z powodu świeżego browarka ;)))

Postanowiliśmy odwiedzić jeszcze Pinafore Park w St Thomas, który był oznaczony jako miejsce gdzie się ptaki zbierają przed migracją, więc spodziewaliśmy się małej dziczy w środku miasta. Okazało się, że w części, gdzie można w miarę normalnie chodzić jest po prostu park z miejscami do grillowania i placem zabaw. W parku są miejsca honorujące sponsorów - ławki, postaci ze strasznie brzydkimi twarzami (i nie mam tu na myśli siebie ;))) Poważnie, jak ktoś chce, aby te rzeźby były jakimś świadectwem dla przyszłym pokoleń, to obawiam się, że zapamiętają nas jako bardzo brzydkich ludzi...

Był też zegar słoneczny, pierwszy działający jaki widziałam w życiu - faktycznie była 6:30, ale przesuwamy czas, stąd podejrzewam godzinna różnica. 

Być może idąc w głąb jest dzicz, której pragnęliśmy, ale zadowoliliśmy się małą dziczą:

Czasu nam wystarczyło, żeby jeszcze odwiedzić drugie wielkie jezioro, czyli Erie. Erie jest większe niż Ontario, a po drugiej stronie leży Cleveland - niestety choć wytężałam wzrok, nie udało mi się dojrzeć Hameryki ;) Tak po prawdzie te jeziora są tak ogromne, że stojąc na brzegu ma się wrażenie stania nad morzem, a nie jeziorem. Pstryknęliśmy parę fotek upamiętniających odwiedziny:

Upamiętniliśmy też nowy dla nas sposób zwiedzania - podjeżdżasz samochodem pod samą atrakcję, robisz zdjęcie i jedziesz dalej :) Myślałam, że to taka moda północno-amerykańska, ale kolega ze Szkocji mówi, że u nich jest tak samo :)

Jak widać na załączonym obrazku robiło się późno, ruszyliśmy więc w drogę powrotną. Bardzo nam się ten dzień podobał, lubimy tego typu wyprawy, nieco wymuszone uciekającym czasem, bądź krótkim urlopem. I pisząc krótki, mam na myśli europejsko krótki ;) No bo jak się jest ciekawym świata, to te dwa tygodnie w roku na wakacje wydają się strasznie krótkie, dlatego od paru już lat staram się jeździć na "objazdówki" - zamiast siedzieć nie wiadomo ile w jednym miejscu, można przejechać kawał kraju i zobaczyć więcej. Może nie da rady wtedy zgłębić danego miejsca, ale zawsze można zapamiętać, do którego chce się wrócić na zgłębianie :)

Cała nasza trasa wyglądała tak:

Plany na długi weekend się nieco zmieniły, bo się zgapiliśmy z wypożyczeniem samochodu i prawie nigdzie już nic nie ma, a na dodatek nie pomyślałam, że przecież będziemy musieli wziąć je na dwa dni, a wycieczka miała być jednodniowa. Żeby nie jechać gdzieś na siłę, zdecydowaliśmy, że w długi weekend pozwiedzany Toronto - mamy tu jeszcze mnóstwo rzeczy do zobaczenia i dwa dni ze spokojem zapełnimy, a Kingston poczeka do początku czerwca. 

Na koniec polecam najnowszy wpis Daniela, który nie dość, że w niedzielę w zimnie, deszczu i wietrze przebiegł drugi raz maraton, poprawił swój życiowy czas o 40 minut, to jeszcze napisał bardzo wzruszającą relację z powyższego wyczynu!

Trzymajcie kciuki za piątkową rozmowę w Ambasadzie!